Drilboor

8 maart 2019

Het huis links naast het onze is verkocht. Daags na ‘het verlijden van de akte’ (wat een heerlijke uitdrukking, die zou ik wel elke dag willen gebruiken!) stond er al een bestelwagentje met drie werkmannen voor de deur. Sindsdien is er lawaai: gebonk, geklop, luide muziek. En sinds drie dagen ook het geluid van een drilboor.

Een drilboor maakt behoorlijk veel herrie, maar toch is dat niet mijn voornaamste bezwaar. Het heeft eerder te maken met de aard van het geluid. Een drilboor dreunt op een golflengte die alles en iedereen laat meetrillen (of moet ik zeggen ‘-drillen’?). Eerst de muren, de vloer en het plafond. Daarna de deuren, kasten en rekken. En tenslotte alles wat in en op de kasten en rekken staat: glazen en serviezen, schaaltjes en beeldjes, pennen en schroefjes, lepels en vorken, en ga zo nog maar even door. Een volledig symfonisch orkest. Polyfonie voor bouwvakkers.

Ook mijn normaal eerder stabiele lijf vertoont tekenen van drilgedrag: mijn hersenen zoemen, mijn zenuwen knetteren, mijn tanden klapperen tegen elkaar, mijn vingerkootjes en ruggenwervels rammelen in de maat. Na drie dagen snak ik naar rust. In mijn gedachten ziet de binnenkant van het buurhuis er inmiddels uit als een loopgravengebied uit de eerste wereldoorlog en ik koester meer en meer het verlangen om er een bom op te gooien.

Wat ga ik (hopelijk) binnenkort genieten van de stilte na de storm. Want die klinkt altijd beter omdat ze nieuw is.

Thuiswerken is een zegen. Maar als er drilboren in de buurt zijn, zou ik heel even een ouderwets kantoor willen hebben, waar ik mijn moegetergde oren kan trakteren op een portie normale, gedempte geluiden van een toetsenbord, een telefoonrinkel of het schrapen van een stel stoelpoten. Balsem voor mijn trommelvlies.