Een tuin vol weemoed

26 oktober 2025

Een kerkhof in de zon is een tuin vol weemoed. Gele en bruinrode bladeren op de paden. De eerste bloemen staan al bij de graven. De drukte van de stad maakt er even plaats voor de rust van de eeuwigheid. Er is veel schoonheid en vrede op een kerkhof.

Toch schiet het verdriet langs kieren en spleten naar boven. Al die doden in de grond, stuk voor stuk beweend en gemist. Het hangt in de lucht, het strekt zich uit in de handen van wie sjouwt met een bloempot of met een doek over een grafsteen veegt.

Met schroom lees ik de jaartallen en reken uit hoe lang of hoe kort dit leven was. Een dode alleen, of geflankeerd door een partner, een ouder of een kind. Daarnaast liggen onbekende doden, of zijn die inmiddels vertrouwd geworden?

Nog maar pas gestorven, nog geen jaar dood. Of al meer dan twintig jaar geleden heengegaan, met een verschoten foto erbij. Met vers verdriet en veel bloemen en tekeningen. Of met een enkele chrysant, een rendez-vous van één keer per jaar.

Wat maakt het uit? De dode duikt vanzelf vaak genoeg op in de gedachten of herinneringen van wie verder leeft.

Dit kerkhof is niet meer dan een plek om even te spelen dat we op bezoek gaan, zoals vroeger. Er is geen koffie en geen taart, alleen die kleurige bladeren en de stereotiepe bloemen. We vegen een paar gele bladeren van de grafsteen. We spreken hem of haar aan, maar alleen in gedachten. We staan wat te drentelen en dan gaan we maar weer.

Tot volgend jaar. Hou ons maar in de gaten. Jullie zijn er klaar mee, maar wij doen verder. Misschien kun je ons af en toe een duwtje in de rug geven.

(Otheo.be)