En toen waren er al negen

10 juni 2020

Elke week tien, dat is de nieuwe norm. Het lijkt veel. Met tien mensen per week, niet eens elke week per se dezelfde, daar valt toch wel iets mee te beginnen. Daarmee moeten we toch ons sociaal leven in enige mate opnieuw kunnen opnemen.

Voorstellingen allerhande zitten er nog niet in op die manier, tenzij we het combineren, maar ons gezapige ritme van vriendenavonden met etentjes kunnen we stilaan weer opstarten.

We beginnen te rekenen. Als kroostrijk gezin met volwassen kinderen ben je niet echt in het voordeel. Samenkomen met de drie jongsten en hun gezin levert ons meteen zeven personen op. Kassa! Gelukkig zit kleinzoon daarin en kan hij dus diezelfde week probleemloos nogmaals komen.

Er is de buurvriendin die weer dagelijks komt pilatessen, voortaan elk aan één kant van de salontafel. We strijken ook samen, maar dat mag dus. Dat is al acht.

Er is de andere buurvriendin die cappuccino komt drinken, in de tuin als het mooi weer is, maar dat is het niet altijd. Dat zijn er al negen.

Voor de man die de verwarming komt checken, vlucht ik weg naar de andere kamer, want ik wil niet dat hij meetelt bij mijn tiental. Een vriendin die een boek komt ophalen, houd ik ook op afstand. Ik besef haarscherp dat ik nog één plaats vrij heb deze week en dat die dus kostbaar is.

Wordt het de buurvrouw die pas uit het ziekenhuis is? Of de man die mijn afgedankte fietsstoeltje komt ophalen via de weggeefsite? Gelukkig bezoek ik mijn moeder in het woonzorgcentrum pas volgende week.

Het is pas woensdag en mijn tien kleine negertjes zijn al helemaal opgebruikt. (Ik besef nu pas wat een afschuwelijk liedje dat is! I can’t breathe!) Tien is minder dan ik dacht. Ik zal elke week mijn tien uitverkorenen met veel zorg uitkiezen en dankbaar zijn voor wie mij in zijn tiental opneemt. ‘Iemand laten meetellen’ krijgt opeens een veel diepere betekenis.

(Afb. van Chezbeate via Pixabay)