Gemaskerd

10 december 2024

Mijn oude school organiseert als nieuwjaarsbijeenkomst een gemaskerd bal. Alsof het nog niet moeilijk genoeg is om na al die tijd de collega’s van destijds te herkennen. Of in de gezichten van de jonge leraars te speuren naar trekken van oud-leerlingen.

Tussen al die gemaskerde gezichten zou ik rondlopen als een blinde met een kapot hoorapparaat: honderd procent gedesoriënteerd. Iedereen zou er vreemd uitzien en ik zou nog meer dan anders moeten gokken of dat echt zo is of zoals meestal gewoon aan mij ligt.

Wat hebben we toch met maskers tegenwoordig? De diepste verzuchting van veel mensen is om helemaal zichzelf te kunnen zijn. En tegelijk vinden ze niets opwindender dan zich verstoppen achter een gesofisticeerd masker. ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, zou mijn schoonmoeder hebben gezegd.

Als bijziende met een slecht geheugen voor gezichten, moet ik continu veel moeite doen om mensen thuis te brengen in het vakje van waar ik ze ken. Er is niet veel nodig om iemand voor mij totaal onherkenbaar te maken. Dus zo’n masker is voor mij geen lolletje, maar een handicap, die elk normaal gesprek onmogelijk zal maken.

Een gemaskerd bal is misschien eerder iets voor jonge mensen. Oudere mensen weten dat de jaren vanzelf beetje bij beetje voor een masker zorgen, zodat je zorgvuldig moet kijken om iemand die je jarenlang niet gezien hebt, nog te herkennen. Of zouden juist oudere mensen het fijn vinden om hun rimpels te verbergen achter een masker? Of houden ze ervan om een masker te kiezen van een personage dat ze stiekem altijd weleens hebben willen zijn? Dan zou ik een kat kiezen. De gelaarsde kat is niet voor niets mijn lievelingssprookje.

Ik laat het gemaskerd bal aan mij voorbijgaan. Ik spreek wel af met collega’s die ik nog ken, zonder masker, met veel oude verhalen. De maskers kunnen ook niet verbergen dat er al heel wat gaten zijn gevallen in onze kring. Wie nog overblijft, heeft geen masker nodig.

(Photo by Vlad Hilitanu on Unsplash)