Het einde van de zomer

9 september 2021

‘De zomer is weer voorbij.’

Mijn vader zei het elk jaar opnieuw, als de hemelsleutel langzaam roze begon te kleuren.

Wij lachten dan, want het was toch nog zonnig en warm? En wat was er mis met een mooie herfst? Trouwens, na de winter kwam er toch gewoon een nieuwe lente en een nieuwe zomer?

Wisten wij veel dat hij al uitrekende hoeveel zomers er voor hem hopelijk nog in het verschiet lagen. Dat hij goed besefte dat winters voor oude mensen langer worden en hun risico op een of andere longkwaal groter. Dat hij elk jaar meer uitkeek naar het einde van de winter.

Mijn vader was graag elke dag buiten. In de weer met zijn zaailingen en stekjes. Met zijn bloemen en zijn groentetuin. Uitkijken naar iets wat groeit en vrucht draagt, hield hem bij het leven.

Op het einde van de zomer was er dus weemoed. Uitgebloeide bloemen werden afgeknipt. Het gras een laatste keer gemaaid. De geraniums gestekt voor volgend jaar, als het God belieft.

Als ik de hemelsleutel in mijn tuin zie roze worden, denk ik aan mijn vader. En elk jaar meer ook aan het einde van de zomer. Elk jaar begrijp ik mijn vader een beetje meer.