Het seizoen van de engelen

17 november 2018

Er hangt sinds enkele dagen iets in de lucht. De laatste blaadjes aan de struiken in mijn tuin laten alles los. Het is vaak grijs: in de lucht, op de stoep, zelfs in de gezichten van de mensen. We trekken dikke, donkere jassen aan en duiken daar diep in weg.

Hoog tijd voor een portie engelen. En gelukkig komen die er altijd in dit seizoen. Ze staan soms op het kerkhof. Ze horen bij de reclames rond advent en kerst. Je ziet ze op kerstkaartjes en nieuwjaarsbrieven. In de donkerste dagen van de winter hebben we engelen nodig.

Net als die herders die half in slaap tegen elkaar zaten in de kou en plots engelen zagen, die een einde maakten aan de angst in hun hart. Ze schoten meteen in actie en gingen op zoek naar het kind, waarmee alles anders zou worden.

Binnenkort begint onze advent. Ik verzamel alvast een stel engelen om mij de weg te wijzen. Engelen zitten meestal ergens aan de rand van je blikveld, bijna buiten beeld. Een winkelbediende die echt moeite doet om te vinden wat ik zoek. Een postbode die mijn te grote envelop netjes achter mijn geranium verstopt, zodat ik hem vind maar niemand anders. Een kleinzoon die je heel even een inkijkje in zijn gedachten geeft. Een zorgzame huisgenoot of buur.

En dan dat hele peloton engelen dat werkt in rust- en ziekenhuizen. Altijd gericht op het helpen en ondersteunen van mensen, elke dag opnieuw. Ik begrijp dat het om allerlei redenen zwaar kan zijn om in de zorgsector te werken, maar aan de collega’s kan het niet liggen, want dat zijn bijna allemaal engelen.

Engelen laten iets zien van Gods aanwezigheid. Het lijkt me een mooi streven voor de komende adventstijd. We kunnen allemaal engelen zijn voor elkaar. Laten we alvast beginnen met oefenen.