Hoe oud bent u, mevrouw?

6 mei 2021

Elk jaar gebeurt het weleens: na afloop van een lezing (nu meestal via het scherm) mogen de kinderen uit de klas me allerlei vragen stellen. Hoe oud was u toen u begon te schrijven? Hoeveel boeken heeft u al geschreven? Hoeveel verdien je met een boek? (Altijd een ontgoocheling 😉 En onvermijdelijk ook: Hoe oud bent u, mevrouw?

Meestal is dat het punt waarop de juf ingrijpt en iets zegt als: ‘Dat is geen beleefde vraag, Lucas! Je mag een mevrouw niet naar haar leeftijd vragen!’

Ik vind het altijd bijzonder grappig. De kinderen snappen niet wat ze verkeerd zouden hebben gedaan. Iedereen vraagt hén immers voortdurend hoe oud ze zijn. En na elke verjaardag zijn ze oprecht blij om een hoger getal te kunnen noemen. Waarom zou dat opeens voor deze mevrouw niet meer gelden?

Het is een terechte vraag. Ik vind het ook helemaal geen punt om de kinderen te vertellen dat ik 66 ben. Al blijft het confronterend om te horen dat zelfs hun oma af en toe jonger is! Maar wat zou het, ik wil geen enkel jaar van mijn leven missen, dus ik draag mijn leeftijd met trots. Zolang ik geen echte ouderdomskwalen heb, valt me dat natuurlijk ook niet zwaar.

Door te stellen dat het niet beleefd is om iemand naar zijn leeftijd te vragen (vooral een vrouw!), insinueer je dat het niet zo fijn is om oud(er) te worden. Dat het iets is om je zelfs een beetje voor te schamen. Dat jong zijn de beste leeftijd ooit is.

Dat was bij mijn bezoek aan India heel anders: daar werd je als ouder iemand met extra respect behandeld, niet alleen om je bijvoorbeeld te laten zitten in plaats van recht te staan, maar ook om je mening en ervaring over iets te horen. Automatisch kreeg je dan het gevoel dat je trots mag zijn op je leeftijd.

Iedereen mag dus weten hoe oud ik ben. Mijn bij elkaar geraapte levenswijsheid geef ik er gratis bij. Gevraagd of ongevraagd. Dat hoef ik me op mijn leeftijd lekker niet meer aan te trekken!

(Afb. van Patrick Gantz via Pixabay)