Ingebakken

21 november 2019

Gisteren las ik voor op het kinderrechtenfestival in het Leuvense stadhuis. Een groep kinderen van alle mogelijke huidskleuren zat of lag op kussens rondom mij te luisteren. Ik vertelde uit ‘Rechtop met Obi en Odette’, een verhaal over kinderen die het recht op inspraak gebruiken om mee te bepalen hoe hun speelplaats er gaat uitzien. De kinderen denken ook na over de rechten van kinderen op onderwijs en gezondheidszorg, overal ter wereld.

Gelukkig zitten er in mijn verhaal ook personages met een kleurtje, dacht ik heel politiek correct. Odette en Khalid voeren samen het hoogste woord in mijn verhaal, en ze schrijven brieven naar Obi in Benin. Kleur alom dus.

Op het einde van het verhaal knipt de burgemeester het lint van de nieuw aangelegde speelplaats door. Ik laat de prenten zien aan mijn publiek. ‘O’, schrikt een jongen met een donkerbruin vel naast mij. ‘Die burgemeester is een meisje!’

‘Wat denken jullie, kan dat?’ vraag ik aan de kinderen. De meeste kinderen knikken. Als je het ze zo op de man of vrouw af vraagt, twijfelen ze niet. Maar toch is de prent een verrassing. Als ze ‘de burgemeester’ horen in een verhaal, denken ze spontaan aan een man.

Ik ben erg blij met onze Leuvense burgemeester. Zijn naam klinkt een stuk minder Vlaams dan we gewend zijn. In het schepencollege zitten meer vrouwen dan mannen. Maar toch zijn we er nog niet. Vooroordelen sijpelen bij ons allemaal binnen zonder dat we er erg in hebben. Er expliciet op letten dat in schoolboeken, verhalen en tekenfimpjes geen verdoken discriminatie zit, is dus geen overbodige luxe. Want we zijn er ons niet van bewust hoeveel stereotypen er bij ons allemaal zitten ingebakken. Dat kunnen we niet helpen, maar het is ook geen excuus om er niets tegen te doen.

Misschien toch maar eens een vrouwelijke burgemeester de volgende keer? 😉

(Afb. van skeeze via Pixabay)