Jam

31 mei 2019

Ik heb een ander merk jam gekocht dan gewoonlijk en ik word getroffen door wat er triomfantelijk op het deksel staat. ‘Bedankt vruchten – Merci les fruits – Danke an die Früchte’. In de drie landstalen worden we opgeroepen om de vruchten die deze lekkere jam hebben mogelijk gemaakt, te bedanken.

Mijn eerste reflex is dat ik liever alleen mensen bedank. Als je te lang stilstaat bij wat je opeet, kan dat weleens je eetlust bederven. Onlangs las ik een uitspraak van een fervente veganist, die het eten van vlees bestempelde als ‘het vermoorden van de medepassagiers op je levensreis’. Dankjewel zeggen tegen het kippenboutje op mijn bord is dan natuurlijk niet meer voldoende. En misschien waren de abrikozen in mijn jam ook liever aan de boom blijven hangen tot ze verschrompeld waren. Maar dat gaat me toch iets te ver allemaal.

Ik ben helemaal voorstander van ethisch verantwoorde landbouw en ik wil daar best meer voor betalen bovendien. Maar als ik eet, wil ik ook genieten.

Want waar stopt het dan? Moet ik ook de zandkorrels bedanken die de basis vormen voor het glas waar mijn jam in zit? De rubberbomen die hun sap offerden om banden onder de bus waarin ik rijd te kunnen plaatsen? De katoenplant die keer op keer gepluimd wordt om ons allemaal van kleding te voorzien?

Laten we eerst en vooral lief zijn voor mensen. Heel vaak zal dan ook de rest van de schepping ervan meegenieten. Als de arbeiders op de cacaoplantages een eerlijk loon krijgen en veilige werkomstandigheden, zullen ook de planten daar beter behandeld worden. Als geld niet meer de eerste en enige drijfveer is, is er ruimte voor mededogen: met elkaar, met dieren en planten, met onze hele aarde.

Die vruchten in mijn jam bedanken is dus tegelijk te veel en niet genoeg. Al heeft de slogan me wel aan het denken gezet, zoveel is duidelijk. En de jam was lekker. Bedankt aan iedereen die erbij betrokken was om hem te maken!

(Afb. Sabine Da Silva via Pixabay)