Jaren ouder

6 april 2020

Hebben jullie dat ook, dat kinderen die je een paar weken niet ziet, er opeens jaren ouder uitzien als je ze weer onder ogen krijgt?

Ik herinner het me van de scoutskampen van mijn kinderen vroeger. Die duurden soms maar een week, maar wat waren ze gegroeid als we ze weer kwamen ophalen! Al het mollige en knuffelige was opeens verdwenen. Ze liepen als ingezetenen rond op voor ons totaal onbekende plekken en leken zich daar helemaal thuis te voelen. Het vuil op hun wangen en onder hun nagels hielp wellicht ook een handje om er volwassener uit te zien. Op een week tijd waren onze kindjes opeens halve draakjes geworden. Hun haren, hun armen en hun benen leken meer gegroeid dan op die korte tijd mogelijk was. Blijkbaar was het beeld dat ik van hen had in mijn hoofd een beetje gedateerd.

Net hetzelfde ervaar ik vandaag als ik met mijn kleinzoon skype, nu we door corona elkaar wekenlang moeten missen. Wat is hij opeens slungelig en stoer! Hij heeft een hele dag buiten gespeeld en heksensoep gemaakt in een emmer vol modder. Hij wil wel even ‘hallo’ komen zeggen, maar dan moet hij dringend gaan verder spelen. Het leven trekt aan hem en maakt hem elke dag groter. Terwijl hij anders op woensdagmiddag juist een beetje terugschakelde van zijn gebruikelijke schoolse snelheid. Hij vindt al zijn taken ‘makkie’ en heeft een leesfort gebouwd waarin hij zich verschanst als hij gaat lezen. Ik schrijf hem briefjes en dat vindt hij leuk, maar er is zo veel wat we niet delen en het gaat snel.

Corona zet veel on hold, maar niet alles. De lente ontploft, mijn haren blijven groeien en ook kleinzoon springt verder de toekomst in. Ik hoop dat ik niet te lang meer in de backstage moet staan.

(Afb. van PixelRaw via Pixabay)