Jasjes

29 oktober 2024

De eerste keer dat ik het zag, viel mijn mond zowat open. Inmiddels ben ik er al mee vertrouwd, maar het blijft voor mij toch altijd een soort goocheltruc.

Als het klasje van mijn kleindochter naar de speelplaats gaat, leggen ze hun jasjes voor zich uit, plat op de vloer. Ze lopen eromheen, totdat de kap voor hun voetjes ligt. Ze strekken de mouwen aan weerskanten uit. Het jasje ligt met zijn rug op de grond, de rits of de knopen aan de bovenkant.

En dan gebeurt het. De peuters of kleuters schuiven hun armpjes vlot in de mouwen, slaan met een flukse haal de jas over hun hoofd naar achter en hopla! Ze hebben hun jas aan en er moet alleen nog iemand de rits of de knopen dicht doen.

Het bespaart de kleuterjuf een heleboel tijd en de kinderen zijn terecht trots op zichzelf. Ik vind het met mijn gebrekkig oriëntatievermogen een beetje ingewikkeld om te zien hoe de jas perfect op zijn plaats valt, maar ik ben onder de indruk van het resultaat. Dat iets wat ondersteboven en achterstevoren ligt in een armomdraai op de goede plaats terecht komt, gaat mijn verstand te boven.

Zoals ik ook altijd euforisch word als ik merk dat twee straten, die ik allebei afzonderlijk ken, opeens vlot kunnen verbonden worden door een derde straat. Mensen met een geheugen in de vorm van een stadsplan kunnen zich moeilijk indenken wat de clou is, maar geloof me, voor mij is zoiets altijd een klein wonder.

Zou er ook zo’n haspeltruc bestaan voor het verschonen van mijn dekbedhoezen? Een flukse zwaai in de goede richting die alles hocuspocus op zijn plaats doet vallen? Of nog beter: voor het sorteren van mijn sokken als ze uit de wasmachine komen? Even een dirigeerstokje en tadaa… daar liggen ze al mooi twee aan twee!

Meestal gebeurt zoiets alleen in tekenfilms. En als je het dan in het echt ziet, met een hele klas jonge kleuters, is dat dubbel en dik genieten!

(Photo by GraphiDA on Unsplash)