Kerkhof
27 oktober 2024
Officieel heet het de begraafplaats. Maar iedereen zegt nog kerkhof. Hoewel er geen kerk te bespeuren is en je al wat moet zoeken naar een kruisbeeld of een engel.
Het is zo fijn dat het geen akelige plaats is. Natuurlijk is er ruimte voor verdriet, maar je vindt er ook veel warmte en troost. Er zijn verplaatsbare stoelen, als je een poos bij het graf van je geliefde wilt gaan zitten. En je kunt op de bloemenwei een boeketje plukken voor bij het graf, de urnenwand of de strooiweide.
De portretfotootjes van geruimde, oude graven hangen op een lange muur, om voor altijd bij ons te blijven. Er is zoveel liefs te zien op de begraafplaats: opschriften, knutselwerkjes, zelfgemaakte bloemstukkenk. Er is altijd wel iemand te vinden. Je kunt er ook gewoon doorheen fietsen of wandelen, omdat het de veiligste weg is naar de overdekte spoorbrug. Zo zijn de doden nooit ver weg in onze stad.
Als kleindochter en ik langs de graven fietsen, zegt ze zachtjes: ‘Hier mag je niet roepen, want de dode mensen zijn aan het rusten.’ Ik knik. Ze wijst naar het beeld van de grote, stenen engel die over een graf buigt en de vlaggetjes bij de kindergrafjes.
In deze tijd van het jaar wordt het kerkhof weer een bloemenzee, in wit en geel en paars. De grafstenen blinken in de zon. Het is fijn om nog eens voor je geliefde dode te kunnen zorgen door de steen te poetsen en het onkruid weg te halen.
Ondertussen kun je in gedachten praten met hem of met haar. Over wat er sindsdien allemaal gebeurd is in de familie, de mooie en de droevige dingen. Over hoe het is in het lange leven na de dood. Het grote niets of de warme armen van God? Dat eeuwige raadsel, dat zij al kennen maar wij nog niet.
Elke week over het kerkhof rijden, ik kan het iedereen aanraden. De dood kan hard zijn, maar op het kerkhof is er veel zachtheid. Zo helpt de dood ons om in liefde verder te leven.
(Otheo.be, Photo by Marek Studzinski on Unsplash)