Kleine jongetjes
4 februari 2025
Ik heb niets tegen kleine jongetjes die spelen. Ze rennen en roepen en zwaaien met stokken. Zo spelen heeft iets bedwelmends, ook voor kleine meisjes. Je wordt er steeds uitgelatener en wilder van. Er zijn opeens geen grenzen meer. Dolle pret.
Binnen zorgen hun ouders voor het avondeten. Ze koken pasta of aardappelen en snipperen een ui. Ze husselen een salade in een kom of maken tomatensaus.
Aan tafel hijgen de jongetjes nog na. Ze hebben hun handen gewassen, maar de overmoed zit nog in hun benen, die ze onmogelijk stil kunnen houden. Ze stoten dingen omver, ze houden nauwelijks de vier poten van hun stoel op de vloer. Ze lachen om alles, ook als het niet grappig is.
Ik zie de laatste tijd veel lichaamstaal van kleine jongetjes in de politiek, wereldwijd en in ons eigen land. Mannen (en soms ook vrouwen) die roepen en op tafel slaan. Die anderen moedwillig beledigen en daar hard om lachen. Die graag iets doen wat niemand verwacht. Die zwaarden in de lucht steken of armen in rare houdingen. Ze weten dat ze te ver gaan, maar ze kunnen niet meer stoppen. Ze zijn bedwelmd door hun eigen macht en overmoed.
Maar ondertussen moet iemand de aardappelen koken en zorgen dat er eten op tafel staat. Iemand moet troosten en aaien en zorgen dat iedereen erbij blijft horen. Iemand moet de jongetjes af en toe halt toeroepen. Stop ermee, zo is het genoeg. Er staan belangrijke dingen op het spel.
Genoeg vrouwen opnemen in een groep van mensen die beslissingen nemen, dat is geen garantie dat het opeens allemaal beter loopt. Maar het helpt wel om kleine jongetjes op tijd op hun plaats te zetten.
Zeer goed gezien Colette. Dank voor uw rijke herkenbare teksten. Inspirerend!
chrisdejongh@hotmail.com
😉