Klokgelui

3 januari 2021

Op oudejaarsavond luiden alle kerken in onze stad en in heel ons land vijf minuten lang de klokken. We staan in onze voordeuren of op de stoep met een glas in de hand en klinken op elkaar. Er valt niet veel te zeggen. We hebben het allemaal al honderden keren herkauwd. Hoe zwaar het ons stilaan begint te vallen om apart te blijven. Hoezeer we het missen om onze vrienden en familieleden wat langer en wat dichterbij te zien. Hoe bezorgd we zijn om de mensen die ziek worden. Hoe ons hart uitgaat naar hen die sterven aan het virus, nog altijd meer dan zeventig per dag in ons land alleen. Hoe dankbaar we zijn om iedereen die met kleine en grote gebaren de strijd tegen pijn, wanhoop en verdriet is aangegaan. Hoe blij we zijn om iedereen die dapper zijn of haar werk bleef doen, zodat veel toch kon blijven draaien. Hoe mild we zijn geworden voor iedereen die het even helemaal heeft gehad, onszelf incluis.

Klokgelui is al eeuwenlang een middel om te zeggen wat niet te zeggen valt. Als iemand trouwt of als iemand naar zijn laatste rustplaats wordt gedragen. Feestelijke of tragische klanken, ze dringen door tot in het diepste van onze ziel. Zo ook op oudejaarsavond van dit jaar vol pijn en liefde.

Daarna halen we diep adem. We zoeken en vinden de moed om er weer tegenaan te gaan. We kijken omhoog naar de donkere hemel. Iemand waakt met ons mee. We leunen heel even tegen hem aan.

Dan gaan we onze huizen binnen, elk naar zijn eigen tafel en zijn eigen bed. In onze piepkleine bubbels. Alle lichtjes branden. En met de schrijver van het boek Spreuken, die zich vasthield aan dezelfde God als wij, wens ik jullie voor 2021:

Mogen liefde en trouw je nooit verlaten,

wind ze om je hals,

schrijf ze in je hart.

Spreuken 3,3

(Kerknet.be 3 januari 2021, afb. van Dimitris Vetsikas via Pixabay)