Laat de wereld maar draaien

14 mei 2025

In tegenstelling tot heel wat mensen die ik ken, ben ik in abdijen een slechte leerling. Ik slaag er niet in om het getijdengebed van monniken als een verrijkende ervaring te beleven. Ik kom er niet van tot rust, maar begin me binnen de kortste keren te ergeren aan een rare zin uit een psalm of een in mijn ogen goedkope formulering van godsvrucht. Ik vind het al gauw te koud of ik voel me geen deel van het vaste ritueel van de groep. Het duurt me te lang en ik denk aan alles wat ik ook had kunnen doen ondertussen.

Toch ben ik een grote fan van contemplatieve kloosterordes.

Als ik – onderweg op de fiets naar een of andere drukdoenerij uit mijn leven – het klokje hoor van een van de vele abdijen en kloosters die onze stad rijk is, verwarmt het mijn hart om te weten dat zich dan broeders en zusters in het geloof naar een kerk of kapel haasten. Dat zij al de zorgen en de vreugdes van ons allemaal voor God brengen. De aandacht en de diepte die ik veel te weinig kan beleven in mijn gerichtheid op God, wordt door hen gekoesterd en dag na dag waargemaakt. Zonder onderbreking leggen ze elke dag zoveel keer hun ziel en de wereld in de handen van God. Jarenlang houden ze dat vol, eeuwenlang gaat het verder. Dat stemt mij oprecht dankbaar, want ik besef haarscherp dat het geen gemakkelijke levensweg is.

Meetbare effecten van die onophoudelijke stroom aan gebeden en gezangen zijn er niet. Maar ik weet zeker dat het verschil maakt. Ik voel mij erdoor gesteund in mijn schamele pogingen om een mens van goede wil te zijn, en velen met mij.

Ik hoop dat er nog heel lang abdijen en kloosters zullen zijn. Om ons te inspireren en te helpen. Om in onze naam voor God te staan en hem te bestoken met alles wat we in ons leven meemaken aan hoop en wanhoop, liefde en liefdeloosheid, zorg en spijt, hardheid en vriendelijkheid, rampzaligheid en vrede. Alleen zo blijft onze wereld draaien.

(Adem-Tocht mei 2025, Photo by Eva Schaap on Unsplash)