Lichaamstaal

14 december 2018

Mijn huisarts lijkt een beetje op Tom Cruise. (Je moet soms wat geluk hebben in het leven.) Als je bij hem op consultatie gaat, geeft hij je bij het binnenkomen een hand. Hij doet dat altijd op dezelfde manier: hij pakt je hand stevig vast en rukt je in één beweging naar voor tot je halverwege zijn praktijkruimte tot stilstand komt. Het moet duidelijk vooruitgaan. Verder neemt hij bewust rustig zijn tijd, laat je helemaal uitspreken, informeert zelfs herhaaldelijk of je nog vragen hebt bij zijn uitleg. Alleen zijn lichaamstaal is sterker dan hijzelf.

Mijn kapper lijkt in de verte op James Dean, als die wat langer was blijven leven. (Sommige mensen hebben veel geluk.) Hij flitst met de schaar en maakt in een mum van tijd een nieuwe mens van mij. In twintig minuten ben ik helemaal klaar, fris gekapt en afgeborsteld. Er is verder geen kat in de zaak, maar toch haalt hij in sneltempo mijn jas en staat hij te popelen met het wisselgeld al in de hand nog voordat ik een briefje uit mijn portemonnee heb gevist. Vervolgens betaal ik hem gepast. Iedereen heeft nood aan kleine pleziertjes in het leven.

Mijn huisarts Chris en mijn kapper Wim hebben het gelukkig veel te druk om mijn stukjes te lezen. Hun lichaamstaal spreekt voor hen, ook al zeggen ze zelf soms iets anders. Wellicht zijn ze zich niet echt bewust van hun haastige uitstraling. Misschien zou iemand het hen eens moeten zeggen, al betwijfel ik of dat echt zou helpen.

Zou ik zelf willen horen wat er typisch is voor mijn lichaamstaal en hoe ik dat kan corrigeren? Ik weet het niet. Misschien is het eerlijker dat ik mijn lichaam gewoon laat zeggen wat het wil. Vrijheid van meningsuiting voor lichamen. Dus ook voor die van Chris en Wim.