Lippenstift

30 november 2021

Corona maakt slachtoffers over de hele lijn. Bij mensen, bij dieren en ook bij de dingen. Denk maar aan al die mondkapjes op straat of aan attributen zoals het grote fonduestel of de schaal voor dipsausjes die tijdelijk uit de gratie zijn. Maar een van de eerste dingen die ongebruikt bleven liggen na het invoeren van de mondmaskerplicht, was de lippenstift.

Niets zo vrolijk als een vrouw die met vrolijke of subtiele kleuren haar lach en haar woorden omlijnt. Spetterend rood, zacht zalmroze, diep wijnrood of cinema pink, het brengt een vleugje kleur in het dagelijks bestaan.

Mondkapjes maakten dat stukje uitbundigheid op slag onzichtbaar. Erger nog, weinig lippenstiften bleken bestand tegen het schuren van het kapje en de onvermijdelijke wasem erachter. De lippenstift werd weggeveegd of uitgesmeerd op niet bedoelde plaatsen.

Veel vrouwen gaven de lippenstift op. Ze borgen hem op tot betere tijden, die steeds verder naar de toekomst worden verschoven. Maar ik heb besloten om me niet gewonnen te geven.

Waar mijn moeder vroeger lippenstift gebruikte als ze de deur uitging, doe ik voortaan precies het omgekeerde. Meteen na het tandenpoetsen stift ik mijn lippen. Met een vastberaden smile daal ik de trap af en betreed ik mijn keuken. De gordijnen openen en theezetten gaat veel beter met een feestelijke mond. En eigenlijk alles: de kamer opruimen, de post in ontvangst nemen, telefoneren, koken, koffiedrinken met de buurvrouw tot en met stukjes schrijven. Mijn lippenstift geeft een broodnodig stukje glans aan ons leven waarvan door corona voortdurend de lekkere randjes worden afgeknabbeld.

Het doet me in de verte denken aan de vrouwen in het Midden-Oosten die onder hun verhullende chador de meest sexy of modieuze kleding dragen. Voor zichzelf en voor hun huisgenoten. Dat kunnen wij dus ook met lipstick.

(Afb. van Daria Gordova via Unsplash)