Medaar, miljaar!

8 juni 2020

Lap, we hebben het zitten! Het heeft geregend vandaag. En dat op Sint Medaar! Zes weken regen in het vooruitzicht.

Mijn grootvader was er vast van overtuigd dat deze weerspreuk klopte. Als boer leefde hij van de ene weerspreuk naar de andere. Als de ijsheiligen nog maar net gepasseerd waren, keek hij al uit naar ‘le grand pissard’.

Voor mij zijn die weerspreuken eerder iets om bij te glimlachen. Omdat ze nooit kloppen. Maar vooral ook omdat mijn inkomen niet afhangt van het weer.

Wie in de landbouw of het toerisme werkt, kan wellicht niet lachen met wispelturig weer, dat zich niet houdt aan de regelmaat. Maar ik heb zelfs geen moestuin en de bloembakken rond mijn huis kan ik ruimschoots begieten met het regenwater uit mijn put. Daar heb ik Sint Medaar niet voor nodig.

De enige keer dat ik echt uitkeek naar regen, was ergens rond mijn elfde. Ik had toen voor Sinterklaas een prachtige turkooisblauwe paraplu gekregen. Die zou ik gebruiken om op zondag naar de kerk te gaan als het regende. Ik zag mezelf al flaneren met die oogverblindende paraplu. Iedereen zou omkijken. De kleur paste in mijn ogen perfect bij mijn asblonde haren. Ik oefende thuis hoe ik de paraplu achteloos kon openen en er elegant mee heen en weer balanceren.

Het heeft dat jaar geduurd tot in juni voordat het weer eens regende op zondag. Zelfs Sint Medaar kwam me toen niet te hulp. Uit wanhoop nam ik de paraplu een paar keer opgeplooid mee naar de kerk als de lucht in de verte wat grijs zag. Hoe vurig je als kind naar iets vrij onbeduidends kunt verlangen, dat is me altijd bijgebleven.

Dit jaar zou het goed zijn als het zes weken lang elke dag een beetje zou regenen. Maar Sint Medaar is niet meer wat hij geweest is. Mijn paraplu kan ik ook dit jaar veilig in de kast laten.

(Afb. van Gerd Altmann via Pixabay)