Menskleurig
2 juli 2019
Ik herinner me nog het verbaasde en daarna betrapte lachje van mijn dochter toen ik haar – ze was een jaar of negen – beschuldigde van racisme. De aanleiding was de winterjas die we voor haar hadden gekocht in de uitverkoop, in een kleur die het midden hield tussen beige en heel licht roze. Niet zo vuilbestendig, zo zou later blijken, maar dat was het punt niet. De discussie ging over de naam van de kleur.
‘Ik heb een menskleurige jas’, zo vertelde mijn dochter fier aan iedereen die het horen wilde. Ze genoot van het bijzondere van die kleur. Het was eens iets anders dan blauw of rood. Maar ik wees haar meteen terecht. De meeste mensen op de wereldbol hadden immers een heel andere kleur.
Daar dacht ik aan toen ik onlangs in een vrouwenblad een stukje las over Hunkemöller en hun campagne ‘Beauty has no skin tone’. Blijkbaar heeft 84% van de wereldbevolking een huidskleur die niet overeenkomt met wat nu als ‘nude’ wordt beschouwd. Er komen dus zeven nieuwe tinten ‘huidskleur’ beha’s en slipjes, zodat iedereen ‘onzichtbaar’ ondergoed kan dragen. Wat mij betreft komen ze daar rijkelijk laat achter, maar beter laat dan nooit, natuurlijk.
We zijn allemaal zo mooi anders, om met Hans Andreus te spreken. In de zomer zie je dat nog beter dan in de rest van het jaar: de sproetjes en haartjes op onze armen, de krulletjes of stekeltjes op ons hoofd, de kleur van onze lippen die bij iedereen verschillend is, het effect van de zon op onze schouders (van pijnlijk rood tot glanzend diepbruin). Tijd om heerlijk te genieten van elkaar.
;)
;)
;)
;)
;)
Ik vind de make-up zaak Mac erg leuk, die “cateren” eigenlijk voor wie een pigmentje meer heeft maar je kan er ook prima terecht als witte madam hoor!
Wat ik wou vertellen : een jonge moeder die ik toevallig ken, in een klein dorpje regio Gent, vertelde dat haar kleuter-zoontje schrok van een dame van Afrikaanse komaf in de supermarkt en – jullie weten allemaal hoe luid kleuters fluisteren – ook té hard zei dat hij die lelijk vond.
De jonge moeder was in shock natuurlijk!
We hebben er uitgebreid over gepraat, en toen bleek dat het manneke nog nooit van dichtbij én in ’t echt een zwarte dame gezien had. Bij hem op school zitten ook alleen wittekes op enkele mediterrane types na. Er werd mij gezegd dat de dame ook een érg donker type was.
In zijn nog beperkte woordenschat werd dat dus “lelijk”, terwijl uit alles bleek dat het kind geschrokken en vooral erg verwonderd was.
Ja, opvoeden tegen racisme moet erg jong beginnen, maar op deze mama kon ik nu echt niet kwaad zijn