Kolet Janssen

auteur

Met het vergrootglas

31 januari 2025

Januari loopt – eindelijk – op zijn laatste benen en dus vinden we dat de winter lang genoeg heeft geduurd. We knippen een bosje dorre stengels af in de tuin en zien aan de voet van de plant al nieuwe blaadjes opkomen. We zijn het stijve immergroen van de klimop en de hulst beu en kijken uit naar vers groen, met frêle knoppen en blaadjes, waar je de zon doorheen kunt zien. Maar dat is nog te vroeg, want de nachtvorst kan nog bijten.

Elke dag kijken we het licht uit de lucht. Vooral als het zonnig is, worden de namiddagen langer. We hoeven niet al vanaf halfvier onder een lamp te zitten. En als we wandelen, ruiken we al iets van… nee, nog geen lente. Maar de herfstgeur is weg. Het ruikt naar pittig en schoon, naar leeg en open. Zo komt er plaats voor nieuw leven.

Aan de geraniums zitten nog bloemen en knoppen van vorige zomer. De hele winter lang bleven ze groen op onze stadse vensterbanken. Toen het een week lang bitter koud was, hebben we ze even binnengehaald, maar nu staan ze weer paraat. Onze winters zijn zo warm geworden, dat we het hele jaar door bloeiende geraniums kunnen laten staan.

We kijken bijna met een vergrootglas naar de dunne takken van de boom voor ons huis. Is er echt nog niets te zien? Zit er nog geen groen waas op, als we onze ogen tot spleetjes knijpen? Helaas, we moeten het voorlopig nog stellen met onze herinneringen en onze fantasie. Daar komen we gelukkig een heel eind mee.

Ergens zit een vogel verscholen in de tuin van de buren. Ik hoor hem fluiten, luid en eentonig. Hij is de winter net zo beu als ik. Samen wachten we op de lente. Binnenkort is het zover.

(Photo by Bernd 📷 Dittrich on Unsplash)

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.