Mijn hond Sam

16 mei 2025

Tussen mij en de dieren van deze wereld is er een dunne, breekbare band. In mijn ouderlijk huis waren er wel dieren: kippen die luidkeels kakelend voor eieren zorgden. Konijnen die af en toe uit hun hok ontsnapten en die we dan terugvonden: roerloos zittend tussen de kolen in de tuin, totaal verlamd door al die overvloed. In de loop van de winter waren er steeds minder konijnen, want dan aten we op zondag hun boutjes. Daarnaast was er nog een goudvis die Eulalie heette en in een bokaal op de kast stond. Haar naam had ze te danken aan de heilige op de kalenderdag waarop ze van de kermis in ons huis arriveerde. Maar ondanks het feit dat ze een naam had, waren we niet echt intiem met elkaar.

Ook in mijn volwassen leven zijn er weinig dieren van betekenis. Ik voer de vogels in de tuin en aai de kat van de buren. Soms praat ik tegen de duiven als ze in de paringstijd al te heftig te keer gaan. Honden van vrienden houden me scherp in het oog, alsof ze weten dat ik niet te vertrouwen ben.

Toch heb ik in gedachten een hond. Hij heet Sam. Als ik thuiskom, stuift hij naar de deur. Ik hoor zijn pootjes tikken op de tegels en zie hoe hij een beetje slipt als hij wil stoppen, vlak voor mijn voeten. Hoopvol heft hij zijn kop op. Ik geef hem een aai en zucht. Ik vertel hem over de boze buitenwereld en hoe blij hij mag zijn dat hij daar niet aan mee hoeft te doen. Hij luistert aandachtig met zijn kop schuin, altijd.

Later, als ik zit te lezen, zie ik in een ooghoek soms zijn staart kwispelen. Ik hoor hem hijgen als ik zelf buiten adem ben en neem hem regelmatig mee op wandel. Als hij niet van pas komt, verdwijnt hij braaf uit beeld. Tot ik hem weer nodig heb. Dan schurkt hij tegen mijn scheenbenen aan en kijkt me verwachtingsvol aan. Sam is de beste hond die je kunt bedenken.

(Photo by Jackie Best on Unsplash)