Naar school

13 september 2022

Niet iedereen gaat graag naar school. Hoe leuk de klas ook is. Hoe lief de juf ook is. Hoe uitdagend de lessen ook zijn. Sommige kinderen zijn gewoon liever thuis, alleen.

De zomervakantie kon voor mij als kind nooit lang genoeg duren. Ik leefde in mijn eigen wereldje en verveelde me geen minuut. Als de scholen op 1 september weer openden, voelde ik me als een recidieve misdadiger die voor de zoveelste keer naar zijn cel werd geleid.

Op school was alles te veel en te dichtbij. Ik hield niet van de drukte van de klas. Ik wist niet hoe ik de opmerkingen en gezichtsuitdrukkingen van de juf moest inschatten. Ik zette me schrap tegen de aanrakingen van mijn klasgenootjes. Ik durfde niets te zeggen waarvan ik niet van tevoren wist dat het verwacht werd. Ik was de volle schooldag bezig met me gedeisd te houden.

In de pauzes speelde ik met vriendinnetjes, maar zodra ik de klas weer binnenkwam, ging ik in freeze-stand. Ik was de hele tijd op mijn hoede. Zelfs als alles leuk verliep, vertrouwde ik het niet. Zoveel andere mensen in dezelfde ruimte, met allemaal hun eigen gedachten en gevoelens, die ze op elk moment op mij konden loslaten, dat was me gewoon te veel.

Heel geleidelijk aan leerde ik me verlaten op de routine van de nieuwe klas. Ik wist wanneer de juf een grapje maakte. Ik leerde me verweren tegen een belediging. Ik probeerde normaal te antwoorden op vragen.

Met Pasen realiseerde ik me meestal dat ik me eindelijk toch helemaal thuis voelde in de klas. Van het derde trimester genoot ik. Ik durfde vrijuit iets te zeggen of te vragen. Ik deed voorstellen en probeerde dingen uit. De school was opeens leuk geworden.

Maar dan kwam de zomervakantie en begon alles weer van vooraf aan.

Elk jaar in september heb ik medelijden met de kinderen voor wie de school geen evidente plek is. Voor wie meer tijd nodig heeft om te wennen. Ze moeten erdoor en dat lukt ook wel. Maar gun ze alsjeblieft een beetje respijt.

(Afb. van Taylor Flowe via Unsplash)