Niemandstijd

1 februari 2022

We zijn eindelijk in februari en toch blijft het maar voelen alsof het jaar nog niet echt begonnen is. Alles lijkt stil te staan: de coronagolf, de spanningen in Oekraïne, het vluchtelingenprobleem, het klimaat en noem maar op. Dat is natuurlijk niet zo, maar als je te vaak het nieuws volgt, lijkt het soms alsof de hele wereld ter plaatse blijft trappelen. Alles sleept eindeloos aan, alle oplossingen zijn al eens uitgeprobeerd en vastgelopen, en het wordt steeds moeilijker om het niet uitzichtloos te noemen.

Maar sinds ik er Wikipedia op nasloeg, weet ik hoe dat komt. 😉

‘In de oudste versie van de Romeinse kalender, die tien maanden telde, kwamen de maanden januari en februari nog niet voor. Het jaar begon met maart. December was de laatste maand van het jaar en deze maand werd gevolgd door een periode die geen eigen naam had.’ (Wikipedia)

We zitten dus middenin een periode van ‘niemandstijd’. Straks in maart begint alles weer te groeien en komen onze geesten in beweging. We bedenken dan creatieve oplossingen en weten hoe we alles best aanpakken. We overleggen en onderhandelen en zetten weer stappen vooruit.

Nu is het daar te koud en te grijs voor. We duiken diep weg in onze huizen en jassen en krijgen zelfs achter het scherm nauwelijks echt contact met anderen. We laten berustend alles boven ons hoofd groeien en houden een doezelende winterslaap tussen het verzamelde puin. Er ontbreekt me enkel nog een grot, een berevel en een grote pot hazelnoten.

Waarom hebben we het niet zo gelaten? Waarom mocht deze periode van het jaar, tussen eind december en begin maart, niet gewoon naamloos blijven? Door er namen van maanden op te plakken, lijkt het alsof we tot iets in staat zullen zijn, zoals in de rest van het jaar. Maar dat valt tegen. Het is niet meer dan een tijd voor binnenvetten en herkauwen. En af en toe naar een toepasselijk liedje luisteren.

(Afb. van Ryan Stone via Unsplash)