Niet meer de beste

22 november 2019

Papa of mama worden is een bijzondere gebeurtenis, het begin van een lange geschiedenis. Je leert er misschien nog meer zelf van dan wat je je kind aanleert.

In het begin lijkt het alsof je in alles de betere bent van je kind. Je kunt beter lopen en praten, eten en slapen. Alleen van genieten ben je niet zo zeker.

Maar heel langzaam, eerst nog zonder dat je er erg in hebt, steekt je kind je hier en daar voorbij. Op een dag kunnen ze sneller lopen dan jij. Je denkt eerst nog dat het een toevalstreffer is, maar als die keer op keer bevestigd wordt, moet je de waarheid onder ogen zien. Ik vergeet nooit de dag waarop mijn man afgepeigerd terugkwam van een wandeling met onze vijftienjarige zoon met opeens langere benen dan hij. Voor elke stap van zoonlief had hij er nog een huppelpasje bij moeten zetten en dat woog stevig door na zeven kilometer.

Je kinderen gaan op Erasmus. Als je ze brengt, moet je voor hen nog de drankjes bestellen in het café in de vreemde taal. Maar als je ze komt ophalen, laten ze je in hun snelle interventies met je mond vol tanden staan. Je luistert en geniet met een hart vol trots en weemoed tegelijk.

Ze hebben een veel grotere schermwijsheid dan jij en je merkt dat ze geduld moeten oefenen om je op dat vlak iets uit te leggen. Ze rijden inmiddels zelfzekerder auto dan jij. Ze weten vaak sneller hoe je iets opzoekt of aanpakt. Ze maken zelfs betere granola dan jij.

Je staat stilaan vooral glimlachend aan de zijlijn. Dag na dag lijken ze het erin te hameren, voor hen volledig onbewust: jij bent al lang niet meer in alles de beste. Zij staan inmiddels midden in het leven en jij schuift langzaam maar zeker op naar de marge.

Het is een bijzondere leerschool, het ouderschap. Ik vraag me wel eens af hoe mensen zonder kinderen in hun omgeving dat ervaren. Zouden die tot het einde van hun leven blijven geloven dat ze in alles de beste zijn? Vast niet, ze krijgen die harde les dan wel van iemand anders. Wellicht is ouderschap nog de zachtste leerschool van het leven. Omdat de zachte pijn van verlies onmiddellijk getroost wordt door een stevige dosis trots en dankbaarheid. Het leven zit mooi in elkaar.

(I wonder, afb. van Monsterkoi via Pixabay)