O nee!

26 december 2023

Kleindochter Eva speelt graag met steekpareltjes. Ze prikt die dan in een rooster met gaatjes. Maar het leukste is om de pareltjes uit het glazen potje te halen en ze in andere potjes te stoppen. Of om het hele potje om te kieperen op de vloer. Dat laatste heb ik haar herhaaldelijk streng verboden, maar de verleiding blijft groot.

Maar ze heeft er iets op gevonden. Als ze weer eens de hele pot met pareltjes uitstrooit op de grond, roept ze vol overtuiging: ‘O nee, Eva!’ En ze kijkt heel ernstig naar mij.

Souffleert ze mij alvast? Of is dit de eerste stap in het ‘internaliseren’ van verboden?

Ik weet het niet.

Maar ik betrap mezelf erop dat ik vaak ook zoiets doe. Als ik drie dingen tegelijk van de tafel wil opruimen, en ik laat er eentje vallen, zeg ik hardop: ‘Dat heb je niet zo slim aangepakt, Kolet!’ Als ik mijn thee half naast mijn kopje op het schoteltje giet, zeg ik: ‘Dat wordt een voetbadje.’

Feedback geven op je eigen gedragingen kan heel verlossend werken. Je ontkent niet wat er is gebeurd. Maar je herleidt het meteen tot zijn ware – meestal beperkte – proporties.

Iedereen maakt aan de lopende band stomme fouten, materiële en andere. Maar het is ook niet meer dan dat: een stom foutje. Het zou geen slim voornemen zijn om ernaar te streven om nooit meer fouten te maken. Hoogstens kun je hopen dat het geen onherroepelijke fouten zijn.

Er resten ons dit jaar nog vijf dagen om hier en daar iets recht te zetten. Je zou ervan verschieten hoeveel je op zo’n beperkte tijd nog kunt doen. Veel succes!

(Photo by Patrick Fore on Unsplash)