OMA

7 februari 2023

Een vriend vertelt over de perikelen die hij ondervindt met een van zijn kinderen. Wij proberen voorzichtig wat goede raad aan te reiken. Maar het zijn natuurlijk dingen waaraan hij ook al allemaal heeft gedacht. Hij heeft ze uitgeprobeerd en ervaren waarom ze niet werken. Aan onze voorstellen en bedenkingen heeft hij niet echt een boodschap.

‘Laat oma maar thuis’, zegt hij lachend.

Wij kijken hem even niet-begrijpend aan.

‘Dat zeggen mijn kinderen dan altijd’, zegt hij. ‘OMA staat voor Ongevraagde Meningen en Adviezen.’

Nu lachen wij ook. Inderdaad, we zijn allemaal te gauw geneigd om mensen voor te schrijven hoe ze hun problemen moeten aanpakken. Terwijl het meestal allemaal een stuk complexer is.

Gewoon luisteren naar wat er zwaar valt, waar hij of zij tegenaan loopt, zonder meteen klaar te staan met allerlei zogenaamde oplossingen, het is een uitdaging. We willen meteen richting einde van de tunnel, ook als er nog te veel bochten zijn om het licht te kunnen zien.

Verdragen dat je samen niet weet hoe het verder moet. Daar ook niet door verpletterd worden, maar het proberen vol te houden zo lang als het nodig is. Daarbij wat hulp in de vorm van empathie kunnen gebruiken van vrienden. Het is al bij al niet te veel gevraagd.

Voortaan gaan we proberen om oma thuis te laten, ook al wil ze vaak maar al te graag mee. Maar oma moet haar plaats kennen. En ze moet leren zwijgen. Er wordt aan gewerkt.

(Afb.van Photosforyou via Pixabay)