Onderonsje met God

26 juli 2020

Vannacht heb ik God uitgelachen. Ik werd er zelfs wakker van. Ik droomde dat ik aan het werk was op mijn laptop en dat er opeens op het scherm een ouderwets kader met een frullerige rand verscheen. Daarin stond in statige letters: ‘Kolet, verspreid mijn boodschap in de stukjes die je schrijft.’ Het bericht was ondertekend met ‘God’.

In mijn droom schoot ik in de lach. ‘Kun je niet een beetje moderner doen, God? Moet het echt zo plechtig? Het zijn de tien geboden niet, hè.’

God verscheen naast zijn boodschap op het scherm. Hij haalde een beetje gepikeerd zijn schouders op. ‘Ik wilde duidelijk zijn’, legde hij uit. ‘En jullie verwachten van mij toch een beetje decorum?’

Ik giechelde. ‘Maar je mag echt wel wat meer met je tijd meegaan’, zei ik. ‘Op een scherm staat zo’n perkamentachtig tekstje niet echt blits. Dat kun je volgens mij beter anders aanpakken.’

‘Het belangrijkste is dat je weet wat ik bedoel’, zei God opeens streng. Ik schrok er een beetje van, maar hij keek alweer vriendelijk.

‘Maar mijn stukjes…,’ stamelde ik, ‘daarmee schiet ik echt alle kanten op. Ze gaan lang niet altijd over jou, meestal niet zelfs.’

God glimlachte alleen.

Toen ik wakker werd, zat ik nog steeds te grinniken om dat oubollige lijstje. Maar tegelijk voelde ik de bui hangen. Zoals je soms in je ooghoeken iets ziet, dat pas later helemaal tot je doordringt. Het ging natuurlijk niet om die rare rand en die ouderwetse letters. Ik zat in mijn maag met de inhoud. Kon ik echt in mijn stukjes iets vertellen over God en zijn dromen? Iets wat mensen nog niet wisten? Het leek me opeens heel hoog gegrepen.

Ik geloof niet in voorspellende dromen of in dromen die je een opdracht voor je leven meegeven. Maar los daarvan was het een fijne droom. Want heel even had ik God op bezoek als een goede vriend. Ik mis hem nu al.

(Kerknet.be 26 juli 2020, afb. van Ronny Overhate via Pixabay)