Oog in oog

5 augustus 2021

Op vakantie in Frankrijk zaten we op de middag op een binnenplaatsje te eten. Een rosse kat schreed uitdagend traag voorbij en keek de gasten een voor een in de ogen. Nadat ze alle tafeltjes was gepasseerd, wandelde ze langzaam maar zeker terug in onze richting. Ik sprak haar rustig toe en excuseerde me dat ik dat niet in het Frans deed. Ze hield haar kop schuin en zette haar voorpoten tegen mijn been. Ze wachtte even. Ik converseerde verder met haar en daarop sprong ze zelfverzekerd op mijn schoot. Daar zocht ze even naar de juiste houding en nestelde zich dan met haar volle, warme gewicht op mijn bovenbenen. Daarna liet ze zich welgevallig aaien. Al gauw begon ze te spinnen. Ze kneep haar ogen dicht en genoot schaamteloos van aaitjes onder haar kin, op haar kop en haar rug en van krabbelen tussen haar oren. Toen we een tijdje later hadden afgerekend en weer verder wilden, moest ik haar vriendelijk maar beslist van mijn schoot duwen.

Zomaar vertrouwd worden door een dier of een heel jong kind dat je niet kent, is altijd een heel bijzondere ervaring. Je kunt de taal niet echt gebruiken als communicatiemiddel. Je moet het dus van blikken, gebaren en voorzichtige aanrakingen hebben.

Als je te snel toenadering zoekt, leidt dat vaak tot vluchtgedrag. Het mooiste is de wederzijdse fascinatie: je ervaart dat daar een ander levend wezen is dat je wil leren kennen. Dat aandacht of bescherming bij je zoekt. Of dat gewoon nieuwsgierig is.

Als zo’n wezen zich dan dicht tegen je aanvlijt en zo in slaap valt, voelt dat als een voorrecht en een geschenk. Heel even proef je hoe het zal zijn in het Rijk Gods. Als mensen en dieren geen vijanden zijn van elkaar, maar een bron van geluk en liefde. Het is een droom die nooit lang duurt. Maar soms is heel even al genoeg.