Oorlog

10 maart 2022

Zelfs de kinderen in de klassen waar ik voor het eerst sinds corona weer lezingen mag geven, zijn ermee bezig. Met de oorlog in Oekraïne. Die oorlog komt onverbiddelijk ook hun leven binnen.

Ze zien hoe hun ouders de hand voor de mond slaan. Ze horen grote mensen spreken over wat ze vrezen en wat ze hopen. Kinderen pikken feilloos onze onrust op.

De kinderen bedenken met veel fantasie strategieën over hoe we deze oorlog moeten aanpakken.

‘Engeland zal toch komen helpen?’ ‘De goeden moeten winnen!’

Ze kijken met de klas naar Karrewiet en leren dat het niet zo gemakkelijk is om dit conflict te stoppen.

Ze zijn bang en ze geloven een beetje minder in de almacht van de volwassenen om hen heen.

Misschien zien ze beelden van lange rijen mensen die vluchten. Daar zijn ook veel kinderen bij.

We leggen hen uit wat we kunnen, wat we weten. We stellen het niet mooier voor dan het is, maar ook niet erger.

We geven hun de kans om samen iets te doen. Om samen te bidden ook. Voor de mensen met pijn en verdriet. Voor vrede voor iedereen.

Het helpt ons allemaal. God zal bij alle mensen blijven, waar dan ook. En wij doen wat we kunnen.

(I wonder 9 maart 2022)