Pauze

29 augustus 2023

Onlangs zag ik op een busparkeerplaats een lijnbus staan. Op het paneel vooraan aan de buitenkant, waarop je normaal het nummer van de bus en de eindbestemming kunt lezen, stond slechts één woord: PAUZE.

De buschauffeur nam een ongetwijfeld verdiende en hopelijk geplande rustpauze. Zodat hij of zij daarna weer fluks langs Vlaamse wegen kon snorren om passagiers van uiteenlopende leeftijden, achtergronden en huidskleuren op te pikken en naar de plek van hun voorkeur te brengen.

Zo’n paneel met ‘pauze’ erop, dat is precies wat mij af en toe in het leven ontbreekt. Misschien eerder in de vorm van een soort hoofdband, zoals je weleens bij sporters ziet. En dan vooraan bedrukt met het woord ‘pauze’.

Met zo’n hoofdtooi kan ik me permitteren om op een bankje of zelfs op een stoeprand te gaan zitten en wazig glimlachend voor me uit te staren. Het hoeft even allemaal niet. Doe maar verder, iedereen, ik kom straks wel weer. Nu heb ik even pauze.

Even tijd om mijn hoofd te laten leeglopen, om mijn handen in mijn nek te leggen en voluit te geeuwen. Om achter mijn oor te krabbelen en een vlekje van mijn schoen te vegen. Om te voelen dat ik dorst heb en een slok water te drinken. Om te zien dat het hondje van die voorbijlopende meneer een beetje trekt met zijn linkerachterpootje. Om me te verwonderen over een groen sprietje dat zich dapper tussen twee stoeptegels naar het licht wurmt. Om de zon op mijn rug te laten schijnen of de miezerregen op mijn neus te voelen plakken.

Dan is de pauze voorbij en ga ik er weer tegenaan. De haarband stop ik in mijn zak. Die komt zeker nog van pas bij de volgende pauze.

(Afb. van Cocoparisienne via Pixabay)