Piepkuiken

22 juni 2023

Lang geleden riepen we het als scheldwoord naar elkaar: ‘Piepkuiken!’

Als iemand in onze ogen te lichtgeraakt was en te snel begon te jammeren als hem iets niet aanstond, kreeg hij die verachtelijke benaming naar zijn hoofd geslingerd. Je moest tegen een stootje kunnen en niet te gauw beginnen te ‘piepem’.

Pas onlangs heb ik gemerkt dat piepen essentieel is voor kuikens. Een beetje zoals zuigen voor baby’s.

We zaten aan de rand van de vijver toen er een grote zwaan voorbij zwom. Statig, zoals alleen zwanen dat kunnen. Niet moeilijk met zo’n hals natuurlijk. Maar haar imago van onaantastbare, mysterieuze watervogel klopte totaal niet met wat er in haar kielzog verscheen: een stuk of acht vale, geelgrijze kuikentjes. Ze hadden moeite om hun moeder bij te houden en piepten dat het een lieve lust was.

Zwanen kunnen niet met hun ogen rollen, maar anders had deze moederzwaan dat zeker gedaan. Ze keek rond naar haar piepende kroost en stuurde er hier en daar eentje bij met haar bek. Er was duidelijk niets aan de hand, maar toch bleven ze piepen. Lelijke, bolronde kuikentjes die wij schatiig vinden, maar die in de grond niet echt een sierlijk attribuut zijn voor een vrouw zoals Moeder Zwaan.

Daar komt het woord dus vandaan, dacht ik: piepkuiken. Die kuikens moeten piepen om een beetje aandacht van hun moeder te krijgen. En het sprookje van het lelijke eendje, dat uiteindelijk een mooie zwaan werd, werd hier ook zichtbaar. Al viel het nauwelijks te geloven dat die kleine scharminkeltjes ooit echt allemaal zwanen zouden worden.

Eerst nog een hele tijd peddelen en piepen. De moeder maakte opnieuw een rondje naar het midden van de vijver en keek af en toe of haar piepende gevolg netjes in de buurt bleef. Een beetje me-time had ze wel verdiend, vond ik. Hopelijk zat er ergens een goede zwanenvriendin in een naburige vijver. Dan konden ze samen kwaken over al dat gepiep. Ik kon er helemaal inkomen.

(Afb. van Hans Benn via Pixabay)