Rode neuzen

15 april 2025

Met drie vriendinnen zitten we in de zon. Het is lente en we vieren de vriendschap.

Het hele decor werkt mee: frisgroene blaadjes aan bomen en struiken, witte en roze bloesems, een zingende merel, een beschaafd kwakende kikker in de verte en uitzicht op een vijver. Meer moet dat niet zijn, vinden wij.

Een van ons haalt een kleine tube uit haar tas. Zonnecrème. Ze smeert er haar neus mee in. De tube gaat rond, want we kennen dat allemaal. Even lekker in de zon zitten en je hebt voor maanden een knalrode neus. Wij vinden het heus niet erg om op te vallen, maar dan liever niet met onze neuzen.

Die worden – zo ervaren we – steeds groter, net als onze oren. Maar een neus kun je niet verstoppen onder je haren. En dus houden we ze in toom met zonnecrème.

Samen delen we lief en leed. Het leven bekijken we liefst van de zonnige kant. Dat gaat een stuk makkelijker als de zon ook echt schijnt. En als we niet te veel last hebben van vervelende kwaaltjes en pijntjes. Of van zorgen en verdriet. Eens lekker hartgrondig klagen of zeuren, niet langer dan drie minuten, doet deugd. En vooral lachen met onszelf en onze pogingen om de wereld bij te houden.

Als we allemaal ons verhaal hebben gedaan, gaan we weer verder met ons leven. Ja, we worden elk jaar een jaartje ouder. Nee, we weten niet hoe het ons verder zal vergaan. Maar met een stel vriendinnen komt een mens een heel eind. Zeker als ze een tube zonnecrème in hun tas hebben zitten.

(Photo by Steve Lieman on Unsplash)