Route 92

5 juli 2023

‘U volgt gewoon route 92’, zegt de mevrouw aan de balie waar ik me aanmeld voor het tweejaarlijkse borstonderzoek, dat Vlaanderen organiseert voor alle vrouwen tussen 50 en 69 jaar.

De vorige keer kreeg ik een briefje met een lange uitleg. Ik moest gekleurde pijlen volgen, de juiste deur binnenstappen, een gang doorlopen en de derde afslag naar links nemen. Daarna moest ik me aanmelden aan het eerste loket en dan gaan zitten in de derde wachtkamer. Je hoofd zou van minder gaan tollen en dan moesten ze nog beginnen met het knellen van je borsten.

Maar nu gaat het vlot. Ik kijk alleen naar het cijfer en vind moeiteloos de goede plek. Daarna volgt het ingewikkelde ballet met de machine. Een bijzonder vriendelijke mevrouw probeert om mijn okselklier wel en mijn schouder niet in beeld te brengen. ‘Denk maar aan iets leuks’, zegt ze. Maar waar moet ik dat zo snel vandaan halen? Bovendien moet ik me volledig concentreren op haar instructies.

Ze duwt zachtjes tegen mijn flank, dirigeert mijn voeten en mijn nek, tot alles op de juiste plek zit. Vervolgens perst ze me samen als een plakje salami tot ik bijna ga kermen maar nog net niet. En dan is het alweer voorbij.

Het is voor mij de laatste keer dat ik van dit gratis onderzoek mag gebruik maken. Leuk is het niet, maar ik besef volledig het belang. Bij mijn schoonzusje werd iets verdachts gespot bij haar allereerste onderzoek, bij een vriendin bij haar laatste keer. Ze kregen allebei een goede behandeling en zo werd erger voorkomen.

Gewoon doen dus. Volg route 92, dan komt het allemaal goed.

(Afb. van RD Law via Pixabay)