Tafeltjes

23 juli 2025

Ik verzamel bijzettafeltjes. Niet als hobby, maar uit noodzaak. Ik vind dat je nooit te veel lage tafeltjes kunt hebben.

In de woonkamer van mijn stadshuis staan wel zes bijzettafeltjes. In ons tuintje met het formaat van een kamer vind je er nog vier. Ook in de rest van het huis struikel je – soms letterlijk – over de tafeltjes.

Stel je een alledaagse scène voor: je gaat in een stoel bij het raam zitten om iets te lezen. Je organiseert het als een rustmomentje, dus je hebt een kopje thee gezet. Je telefoon mag ook nooit ver weg zijn. Waar laat je dus je boek of tijdschrift, je kopje thee en je telefoon? Precies, op een bijzettafeltje. En dan zwijg ik nog over het schoteltje voor je thee-ei, je medicijn tegen hooikoorts, je zakdoek en het koekje. Als het gebeuren zich in de tuin afspeelt, komen daar nog bij: je zonnebril, de zonnemelk en je strohoed.

Ik begrijp oprecht niet hoe mensen zonder bijzettafeltjes kunnen. Het is waar dat mannen meer en betere zakken in hun kleding hebben, die een deel van het probleem oplossen. Maar wat is er handiger en overzichtelijker dan alle attributen die je binnen het halfuur nodig hebt, naast je uit te spreiden op een tafeltje?

Je kunt natuurlijk één voor één die dingen ophalen op het moment waarop je ze nodig hebt, maar dan blijf je heen en weer rennen en is er van rust geen sprake meer.  In series over rijke families in vervlogen tijden, zie je het personeel al die spullen aandragen. Het bemiddelde hoofdpersonage blijft rustig zitten en laat zich de gestreken krant, het kopje thee en de visitekaartjes van wie er aanbelt, aanreiken zonder zich druk te hoeven maken.

Een bijzettafeltje geeft me dus een gevoel van luxe. Ik creëer er een gestolen ogenblik van rust mee en de tijd om te observeren en te mijmeren. En als er bezoek komt? Dan zet ik er gewoon nog een tafeltje bij.

(Photo by Hebert Santos via Pexels)