Tour de propriétaire

6 september 2022

Mijn vader en mijn kleindochter hebben elkaar nooit gekend en toch hebben ze iets gemeen: de ‘tour de propriétaire’.

Mijn vader wandelde op zondag na het middagmaal door zijn tuin. Als een vorm van ‘uitbuiken’. Hij noemde het zijn ‘tour de propriétaire’, met een glimlach. Samen met mijn moeder en met mij in hun kielzog, kuierde hij vanuit de keuken door de langgerekte, smalle tuin. Eerst langs de kippenwei, de appelboom, de bessenstruiken en het gras. Daarna over het pad tussen de groentebedden met sla, wortelen, peterselie, erwten en bonen en dwars daarop een rij tomatenplanten. Achteraan de prei, de aardappelen, de rabarber en tot slot de mestkuil. Overal leverden ze commentaar op de stand van zaken, knepen een scheutje uit een tomatenoksel, raapten een voortijdig afgevallen appeltje op. Daarna ging het naar de voortuin met de rozenstruiken, de goudsbloemen, de afrikaantjes, de salvia’s en de geraniums in hun potten in het portaal. Als de timing goed zat, hoorden we dan in de verte het muziekje van de ijskar en kreeg ik een ijsje.

Als kleindochter een dagje bij ons komt, kijkt ze haar ogen uit. Ik doe met haar de ronde van de kamers. Het raam in de voorkamer waardoor je auto’s en mensen kunt zien. De grote kast en het kleurige schilderij. Het beeld waaraan je met een vinger een schommeltje in beweging kunt zetten. De spiegel in de gang met nog een kindje en een oma. De ijskast als het hoogtepunt van de keuken, met een deur waarachter een lichtje aangaat. Het kleine tuintje, met de blaadjes en bloemetjes die wiegen in de wind. Het spinnenweb en de zoemende bijtjes. De zon die recht in haar oogjes schijnt, zodat ze ze moet dichtknijpen. Pas als dat hele parcours is afgelegd, kan ze beginnen met spelen.

Op de zevende dag genoot God van de schepping. Net als mijn vader. Kleindochter doet het op donderdag, want dat is haar opa- en omadag. Het plezier is even groot.

(Afb. van Paige Cody via Unsplash)