Twee onder één kap
12 september 2023
Ik denk dat ik de uitdrukking voor het eerst bij mijn Nederlandse schoonouders hoorde. Eerst dacht ik dat het over een echtpaar ging dat al lang samen was. Twee onder één kap. Zo innig samen dat ze bij regenweer zelfs één jaskap delen. De huwelijkse variant van ‘twee handen op één buik’.
Maar het bleek over huizen te gaan. Twee identieke, gespiegelde huizen met een overkoepelend dak. Bij ons in Vlaanderen heet zoiets een ‘halfopen bebouwing’, omdat de meeste huizen, ook als ze een zijgevel delen, er toch hun uiterste best voor doen om verder zo veel mogelijk van elkaar te verschillen. Ook in hoogte, zodat een gezamenlijke ‘kap’ meestal onmogelijk is.
De uitdrukking ‘twee onder één kap’ heeft iets vriendelijks en uitnodigends. De buren zijn niet echt familie, maar je deelt toch iets met hen. Om te beginnen een dak. En verder weet je zonder aarzelen waar bij hen de keuken, de wc en de badkamer is. Het is net zoals je eigen huis, maar dan in spiegelbeeld. Dat opent perspectieven.
Ik woon in een huis in de rij. Geen spiegelhuis voor ons. We hebben allemaal ons eigen dak en onze eigen voordeur. Ons eigen etensuur en onze eigen muzieksmaak. Af en toe krijgen we daar – vooral in de zomer als ramen en deuren openstaan – een vleugje van mee. Als onze Chileense buren om tien uur ’s avonds heerlijke kookgeuren verspreiden, krijgen we allemaal honger. Als bij een van de buren de kleinkindjes in de tuin spelen, genieten we allemaal van de hoge stemmetjes. Misschien is dat nog veel intiemer dan alleen dezelfde ‘kap’.
;)
;)
;)
;)
;)
Dat bestaat in België ook hoor. Ik ben opgegroeid in een wijk van de Kleine Landeigendom. Daar waren geen gewone rijhuizen. Alleen alleenstaande of tweewoonsten. En ja, het huis van Ida en Paul, onze buren was het spiegelbeeld van het onze. Maar dan merk je ook wat een invloed de eigen inrichting en smaak kunnen hebben.