Verslagen

14 mei 2019

Ik geef er een lief ding voor om te weten waaraan jij het eerst denkt als je deze titel leest.

Aan iemand die moedeloos op een bankje in het park zit? Of uitgeput langs de rand van het sportveld ligt? Of eerder aan een stapel bloedeloze dossiers met daarin de nauwkeurige weergave van gebeurtenissen en gesprekken die niemand nog interesseren?

Mij overkomt het telkens weer, bijvoorbeeld op Facebook. Onder het kopje ‘Verslagen’ zie ik dan een reeks profielfoto’s van vrienden staan. Heel even schrik ik. Hoezo zijn ze verslagen? Kan ik ze misschien helpen? Hebben ze iets nodig?

Tot ik een halve seconde later besef dat ik gewoon een overzicht van hun laatste posts krijg voorgeschoteld. Helemaal niet alarmerend. Ik ben weer eens op het verkeerde been gezet. Waarom trap ik daar telkens opnieuw in? Zegt het misschien iets over mij dat ik altijd eerst aan de foute betekenis van ‘verslagen’ denk?

Ik hou niet van vechten, dat staat vast. Maar zolang iemand vecht, is er hoop. ‘Verslagen’ is een woord dat mij angst aanjaagt, omdat er geen uitzicht meer in zit. Wie verslagen is, geeft het op. Hij of zij legt zich neer bij het onrecht of de nederlaag. Hij of zij valt niet meer te helpen.

In het evangelie van Marcus (3,28-30) is er sprake van de zonde tegen de heilige geest. Het is de enige zonde waarvoor geen vergeving mogelijk is. Daar moet ik aan denken bij het woord ‘verslagen’. Iemand die niet meer kan geloven in de kracht van het goede, in de toekomst, in het leven. Iemand die geen liefde meer toelaat in zijn leven. Als een mens zo ver heen is, is hij echt verslagen. Onmogelijk om hem nog te redden. Zo ver zou het dus nooit mogen komen.

Dan komt de troost om de hoek. De troost van een goed glas wijn, van een wandeling in het bos, van een trouwe hond, van een schilderij of een beeld dat je inspireert of van een heerlijk stuk muziek. En bovenal de troost van elkaar vast te houden, zodat niemand nog wordt verslagen.