Vleugels

6 februari 2022

Op een nacht droomde ik dat ik vleugels had. Geen minuscule cherubijnenvleugeltjes, maar grote, openwiekende vlerken. Ze waren vergeetmenietjesblauw met een zalmroze rand.

Eerst moest ik de nieuwe spieren op mijn schouderbladen nog leren gebruiken. Dus in het begin plooide ik mijn nieuwe vleugels nog wat harkerig en onwennig open, maar dat ging snel beter. Binnen de kortste keren vloog ik zwierig door de lucht, over bossen en meren. Alles was prachtig.

Mijn hart barstte bijna van geluk en verwachting. ‘Ik ben een engel!’ juichte ik.

Toen hoorde ik een stem.

‘Het is niet omdat je vleugels hebt, dat je een engel bent. Ook duivels en gieren hebben vleugels.’

Ik maakte een noodlanding ergens in een boomtop en plooide mijn vleugels om me heen. Er waren kale takken en er lag een dode vogel op de grond. Mijn overmoed gleed langs de stam naar beneden.

En dan opeens zat ik niet langer in een boomtop, maar op de rand van de stoep. Het was koud en ik voelde me een beetje draaierig. Er zaten alleen armen in de mouwen van mijn winterjas.

Een gezicht kwam in mijn blikveld. Een jonge vrouw met donkere krulletjes. ‘Gaat het, mevrouw?’ vroeg een stem. Ze legde haar hand op mijn arm.

Toen besefte ik het opeens haarscherp. Ik glimlachte.

Een engel herken je niet aan zijn vleugels, maar aan zijn uitgestoken handen.

(Kerknet.be 6 februari 2022, afb. van Mystic Art Design via Pixabay)