Vleugels

4 oktober 2020

Deze week vierden we het feest van de drie aartsengelen: Michael, Rafael en Gabriel. Zoals dat vaak gaat bij engelen, passeerden ze bijna geruisloos. Michael, de strijder tegen het kwaad. Rafael, de gids en heler. Gabriel, de brenger van goddelijk nieuws. Een politieman, een stadsgids met een EHBO-diploma en een postbode. Of een sociaal werkster, een lerares, een verpleegster en een journaliste. En nog zoveel meer.

Engelen zijn nooit veraf. In de speeltuin zie ik een mama die een ruzie tussen twee kindjes aanpakt. De plooien worden gladgestreken, de kinderen spelen verder. Een man gooit wat verdwaalde glasscherven in de vuilnisbak. Een oma geeft een kusje op de knie van een gestruikelde kleinzoon. Een meisje vertelt over een mooi verhaal dat ze leest. Een oudere broer laat de wip met zijn kleine broertje aan de overkant heel voorzichtig landen. Een papa wijst zijn dochter hoe ze veilig op de hoge glijbaan kan klimmen. Twee vriendinnen vertellen elkaar over lief en leed.

Strijden tegen het kwaad, de weg wijzen en beschermen, elkaar goed nieuws vertellen. We kunnen het allemaal. Het geeft me vleugels om het te zien gebeuren. Niet van die imposante engelenvleugels zoals op de oude schilderijen. In blauw en rood en goud. Eerder een stel kleine, praktische vleugeltjes, volledig opklapbaar, niet groter dan mijn schouderbladen. Precies groot genoeg om af en toe van geluk een eindje de lucht in te springen. Soms is de hemel heel dichtbij.

(Kerknet.be 4 oktober 2020, afb. van Isi Parente via Unsplash)