Volkomen verbluft

16 april 2023

We zijn in Londen met kleinzoon. Het is voor hem de eerste keer en hij valt van de ene verbazing in de andere. Wauw, wat een coole flatgebouwen! En dat reuzenrad! Wat een enorm dinomuseum! Niet te geloven hoe groot zo’n blauwe vinvis is! En kijk, daar kun je zien hoe onze voorouders er op ware grootte uitzagen en hoe ongelooflijk sterk ze op ons leken. Wat raar dat die dubbeldekkers zo smal zijn! En bij dat chique warenhuis staat het vol keidure auto’s! En is dat echt de Big Ben, zomaar als je de hoek omslaat? Hij weet haast niet waar hij het eerst moet kijken.

Zo ongeveer moet ook Tomas zich gevoeld hebben toen hij opeens Jezus zag opduiken, een poos nadat ze hem samen hadden zien sterven. Dat kan niemand hem kwalijk nemen. Is dat Jezus? Ongelooflijk! Kan dat wel echt waar zijn? Laat me eens even voelen. Mm ja, het lijkt wel echt. Ik snap niet hoe het zit, maar het moet wel waar zijn…

Het doet me denken aan de grote ervaringen in een mensenleven, die vrijwel altijd die vreemde mix bevatten van ‘bijna niet te geloven’ en ‘als dat toch eens waar kon zijn’. Als je de liefde van je leven ontmoet en die liefde blijkt wederzijds. Als je uitkijkt naar nieuw leven en je bent opeens zwanger. Als je merkt dat een vriend je niet loslaat als je het moeilijk hebt en omgekeerd. Als je afscheid kunt nemen van oude mensen in mildheid en dankbaarheid. Enzovoort.

Echt begrijpen hoe zoiets zit, kunnen we vaak niet. Het voelt altijd aan als een geschenk. Iets dat ons uitnodigt om erin mee te stappen, om ons hart open te zetten en mee te spelen in het nieuwe, wonderlijke verhaal.

Misschien kan het allemaal niet. Misschien zijn er wel honderd redenen om er niet in te geloven. Maar zolang we vertrouwen dat het kan, krijgen we vleugels. Dan vliegen we veel verder en hoger dan iemand ooit voor mogelijk had gehouden. Dat is de kracht van het wonder.

(Kerknet.be 16 april 2023, Photo by Matthias Gellissen on Unsplash)