Voorgeschoteld

24 maart 2024

Onze leesclub bestaat vijf jaar en het is er leuker dan ooit. Om de beurt stellen we elkaar een boek voor dat we dan allemaal lezen en waarover we op een avond uitgebreid palaveren: over de stijl en het plot, over de auteur en zijn/haar tijd, en over alles wat het boek bij ons heeft opgeroepen.

Soms zit er een boek bij waarvan ik bij aanvang denk: hm, dat zou ik zelf nooit hebben uitgekozen om te lezen. Ik lees het alleen omdat het me door iemand van de leesclub werd voorgeschoteld. Maar gaandeweg ontdek ik meestal dat mijn vooroordeel of gebrek aan kennis volkomen misplaatst waren. Want ook in dat boek zitten vaak kleine verrassingen, cadeautjes van beeldspraak, onverwachte invalshoeken en een schat aan gespreksstof.

We leven in een tijd waarin het bijna verdacht is om niet alles zelf te kiezen: je voeding en je kleding, je bezigheden op elk moment van de dag en de nacht. Waarnaar je kijkt en waarnaar je luistert. Zelfs je internetprovider en je energieleverancier moet je vooral zelf kiezen, ook al heb je weinig zin om je daarin te verdiepen.

Misschien is het daarom zo heerlijk om af en toe gewoon iets voorgeschoteld te krijgen en daar dan tegen de tijdsgeest in schaamteloos van te genieten. Want zelf alles bepalen betekent vaak ook altijd in hetzelfde straatje blijven. Terwijl ingaan op wat anderen je voorstellen of opleggen, je horizon behoorlijk kan verruimen.

In de kerk beluisteren en herkauwen we jaar in jaar uit dezelfde lezingen. Het is niet aan ons om de lezingen van de week zelf voor te stellen. We schikken ons naar een volgorde die wijze mensen ooit voor ons hebben uitgekozen. We spreken samen dezelfde gebeden uit. We weten lang van tevoren wanneer het tijd is voor de kerststal of voor paaseieren.

Laat die palmtakjes dus maar komen. Ze zijn het begin van een week vol rijke teksten en tradities, boordevol betekenis en symboliek, elk jaar opnieuw actueel. Er valt altijd weer iets nieuws in te ontdekken.

(Kerknet.be 24 maart 2024, Photo by Anna Kolosyuk on Unsplash)