Wees voorzichtig!

25 mei 2021

Jarenlang zeg je het zo vaak tegen je kinderen dat het in hun oren als achtergrondruis klinkt: dat ze voorzichtig moeten zijn. Onderweg naar school of hobby, op kamp met de scouts, op reis met vrienden, op de hoge glijbaan en in het zwembad. Je zegt het niet maar je denkt het bij hun eerste stappen in de liefde, in het werkveld en als ze leren autorijden.

Natuurlijk zijn ze meestal niet voorzichtig genoeg. Ze vallen en hebben pijn. Meestal komt dat weer goed. Soms niet helemaal.

Met blutsen en builen worden ze groot. Vasthouden kun je ze al lang niet meer. Hen opvangen als ze vallen nog af en toe. Maar gelukkig zijn er anderen op wie ze kunnen terugvallen.

Soms vind je dat ze het zoeken. Dat ze te grote risico’s nemen. Je zegt opnieuw nadrukkelijk dat ze voorzichtig moeten zijn. Ze knikken lachend, maar je ziet in hun ogen dat het voor hen een Bokrijkuitspraak is: grappig als herinnering, maar niet meer echt relevant.

Je durft niet altijd te kijken naar wat ze doen. Voorzichtig zijn ze al lang niet meer, want ze zijn vele malen sterker dan jij. En ze wanen zich onkwetsbaar. Maar in gedachten blijf je het zeggen. Ook al helpt het niet. Want dat deed het nooit.

Mijn moeder zegt het soms nog, als ik na een bezoek in het woonzorgcentrum weer naar huis ga. Misschien is het gewoon esperanto voor ‘ik zie je graag’. Misschien moeten we het dan maar blijven zeggen, met zijn allen. Tegen beter weten in. Zoals met alles dat ertoe doet.