Zwart-wit

22 april 2019

‘Kies maar twee mooie rode paprika’s uit’, vraag ik aan kleinzoon, als we in de supermarkt voor de rijen met groentebakken staan. Hij neemt zijn taak serieus en bestudeert een paar exemplaren heel nauwkeurig.

‘Deze heeft een piemeltje’, wijst hij, voordat hij hem in het mandje legt. De paprika heeft een rare uitstulping onder zijn steeltje. Ik zou niet meteen aan een piemeltje gedacht hebben, maar iedereen mag vrij associëren.

‘En deze niet, dus dat is een meisje’, gaat hij verder, terwijl hij een tweede paprika deponeert.

Nu schiet ik in de lach. Dan liggen er hier veel meisjespaprika’s. Ik vraag maar niet hoe hij de wortels indeelt.

Voor mijn kleinzoon is het leven helder. Er zijn jongens en meisjes, met elk bijhorende attributen. In films zijn er goeden en slechten. Als ik even een blik werp als hij naar een aflevering van zijn drakenserie kijkt, en dan medelijdende geluiden maak als ik een draak zie verschroeien, stopt hij me meteen. ‘Nee, oma, dat is een slechterik.’

Blijkbaar heeft die zelfs zijn recht op medeleven verspeeld.

De plastic diertjes waarmee hij al jarenlang speelt, worden tegenwoordig ingedeeld in duo’s waarvan hij dan bepaalt wie ‘de sterkste’ is, op grond van verschillende eigenschappen. Nu eens heeft er één een sterke hoorn, dan weer een giftige beet of vlijmscherpe tanden. Hij houdt eindeloze tweekampen tussen de winnaars, tot en met de finale.

In een boek over dinosaurussen kiest hij ook heel zorgvuldig welke dino hij zelf is. ‘Ik ben een ankylosaurus’, zegt hij op een dag beslist, ‘want die heeft een supersterke knots.’ De week daarop kan dat weer anders zijn, als hij onder de indruk komt van een andere onoverwinnelijke eigenschap.

Het leven is een zoektocht naar de juiste eigenschappen. Wil je slim of sterk zijn, lief of brutaal, gevoelig of onbewogen? Waar kom je het verst mee en wat is ‘ver’ in dit verband precies? Je blijft er een leven lang mee bezig. Kleinzoon is alvast begonnen met oefenen.