A joy forever
18 februari 2025
‘Kijk toch eens hoe mooi die oude orchidee is gaan bloeien!’ roep ik uit. Ik ben op bezoek bij mijn moeder in het woonzorgcentrum. Op haar vensterbank stralen de witte bloemen ons toe. Ze kreeg die plant al twee jaar geleden, en af en toe vergast hij ons onverwacht op een hele stengel vol bloemen.
‘Ik zie dat niet, die plant staat achter het gordijn’, zegt mijn moeder, sikkeneurig zoals gewoonlijk. Ik schuif de plant wat meer naar het midden, al weet ik dat het niet zal helpen.
Even later draait mijn moeder ostentatief haar rug naar een dementerende medebewoonster die bijschuift aan onze tafel in de cafetaria. En de man die even een praatje komt maken, bestempelt ze na afloop zonder boe of ba als ‘een oude taffelaar’.
‘Een slecht karakter is a joy forever’, is het huismotto dat wij in dit soort situaties graag citeren. Mijn moeder maakt dat al bijna 98 jaar waar.
Al heel mijn leven vind ik het onrechtvaardig dat het zo veel gemakkelijker is om iets af te breken dan om iets op te bouwen. Ik denk dat ik weet waar dat gevoel vandaan komt. Chagrijnigheid blijft ook als veel andere dingen verdwijnen.
Waarover je niet kunt huilen, daar moet je dan maar om lachen, denk ik met een variant op Wittgenstein. Het geluk zit zoals we weten in kleine dingen. Maar je moet ze wel willen zien.
;)
;)
;)
;)
;)