Bang hartje

3 september 2020

Het lukt steeds beter: leven met een bang hartje. De kinderen zijn begonnen aan hun nieuwe schooljaar. Gaat er geen besmetting opduiken op hun school? We doen wat we kunnen en hopen er verder het beste van. Met een bang hartje, dat gaandeweg steeds moediger wordt.

Er komt een voorzichtig cultuuraanbod in onze stad. Durven we het aan om tickets te bestellen voor oktober, november, december? Wie weet hoe het er dan zal uitzien met de coronacijfers en de bijhorende kleurencodes! Ach, we proberen het gewoon en dan zien we wel.

Als we naar de winkel gaan, zetten we automatisch ons mondkapje op en ontsmetten we herhaaldelijk onze handen. We lopen vanzelf in boogjes om andere mensen heen. Met enige vertraging – mensen herkennen achter hun mondkapje is niet altijd evident – zwaaien we naar groetende tegenliggers op de fiets.

Ook tijdens de oorlog deden mensen de was en veegden ze de keukenvloer. Ze kookten soep van wat er was. Ze probeerden voor zichzelf en hun huisgenoten alles zo goed mogelijk draaiend te houden, ondanks de veranderde situatie. Ze wisten net zo min als wij hoe lang het allemaal zou duren en welke vreselijke dingen hen misschien nog te wachten stonden. Ze leefden van dag tot dag, van week tot week. Veel verder kon je wellicht niet kijken.

En een oorlog is nog vele malen erger.

Leven met een bang hartje kun je leren. De ene mens is er al wat beter in dan de andere. Maar op de duur leren we het allemaal.

(Afb. van Ellen26 via Pixabay)