De Herodessen van onze tijd

29 december 2024

In een droom door God gewaarschuwd ontsnapte Jozef aan de allesverwoestende woede van Herodes en redde zo het leven van Jezus. Hij vluchtte met vrouw en kind naar een ander land. Maar de jongetjes die bleven, hadden minder geluk.

Wie denkt bij dat wrede verhaal van toen niet aan de vele wrede verhalen van nu, waarin niets ontziende heersers geen kinderleven sparen? Iemand van het leven beroven is altijd vreselijk. Maar een kind doden is dubbel afschuwelijk, omdat je een stuk toekomst doodt. Een kans die nooit werkelijkheid zal worden, een vermogen tot liefde dat nooit zal openbloeien.

Hoog tijd voor een stel wijze mannen en vrouwen, die op een kameel of een fiets door de wereld reizen. Ze volgen de ster van de hoop, ook al is die soms nauwelijks zichtbaar tussen de withete flitsen van haat en geweld. Ze koken hun soep, doen hun werk en horen de stem van mensen vlakbij en veraf. Ze houden de wereld overeind, elke dag weer.

Zijn ze opgewassen tegen de Herodessen van onze tijd? Misschien niet. Maar ze zijn alles wat we hebben, alles wat ons drijft om het niet op te geven en verder te groeien. Tot we de warmte van God voelen op onze huid. Herodes krijgt niet het laatste woord, toen niet en nu niet. Al vloeien er veel tranen voordat er recht wordt gedaan aan wie wordt uitgespuwd en vertrapt.

Het feest van de ‘Onnozele Kinderen’ is een dag om alle onschuldige slachtoffers te eren, waar en wanneer dan ook. En om doorheen onze tranen de ster van hoop te blijven zien.

(Otheo.be, Vittore Carpaccio, De vlucht naar Egypte, ca.1515)