De oudjes

23 november 2021

In het begin denk je dat het een grapje is. Als je kinderen jullie onder elkaar ‘de oudjes’ gaan noemen. Je reageert verontwaardigd lacherig als je het hoort en laat het passeren. Toch blijft het ergens hangen. Want elke grap heeft een haakje in de werkelijkheid.

In de loop der jaren zijn hier heel wat verschillende aanspreekvormen de revue gepasseerd: papa en mama, mams en paps, pap en mam. We mochten nooit zelf kiezen, maar waren overgeleverd aan de grillen en modetrends van onze kinderen. De jongste spreekt mij tegenwoordig plechtig aan met ‘moeder’, al denk ik niet dat het uit eerbied is.

Als ik in de supermarkt tussen de rekken dwaal op zoek naar appelazijn of vanillesuiker, word ik soms even uit mijn concentratie gerukt door een kinderstemmetje dat ‘mama’ roept. Automatisch zet ik mezelf dan ogenblikkelijk in moedermodus, kijk rond waar het kind is en wat de mogelijke gevaren zijn. Natuurlijk schakel ik dat even snel weer uit. Maar het is er nog wel, dat instinct.

Oud worden begint als een grapje. Zo kreunde ik jarenlang overdreven als ik na een langere autorit uit de auto stapte en de stijfheid uit mijn rug en knieën wilde jagen. Inmiddels is dat kreunen niet meer gespeeld en duurt het elk jaar wat langer voordat mijn gewrichten weer doen wat ze moeten doen.

Ik kan dus maar beter wennen aan onze nieuwe aanspreektitel en hem met glorie dragen. Hier komen de oudjes, trots en onvervaard. Soms met krakende gewrichten, en niet meer altijd zo spits als vroeger. Maar we staan erbij en we kijken ernaar. En we zien dat het goed is.

(Afb. van Jaddy Liu via Unsplash)