De slappe lach

28 maart 2023

Vóór mij uit op de stoep lopen drie tienermeisjes. Ze praten druk met elkaar en schieten opeens in de lach. Ze gillen van de pret. Ze kunnen niet meer stoppen en moeten op elkaar leunen om overeind te blijven. Telkens opnieuw komt er weer een nieuwe lachbui. Eén enkel woordje van een van hen is voldoende om de lachkriebels weer genadeloos aan te wakkeren. Ik steek hen glimlachend voorbij.

Het is lang geleden dat ik nog echt de slappe lach heb gehad, realiseer ik me. Natuurlijk lach ik veel en graag, maar zo’n allesoverheersende lach die je dubbel plooit en amper op je benen laat staan? Dat is toch alweer een tijdje geleden.

Ik heb een herinnering aan een heel sterke ervaring van slappe lach toen ik net achttien was. We waren met de hele klas op Italiëreis in de paasvakantie. Een van de highlights was een bezoek aan de Vaticaanse musea in Rome. Samen met een vriendin keek ik naar een vitrine vol kunstige voorwerpen in malachiet, een felgroene mineraalsteen.

Ik opperde dat dit echt wel ‘evergreens’ waren en daarop schoten we allebei zo volledig in de slappe lach, dat we minutenlang buiten strijd waren. Toen we na een kwartier of zo weer min of meer tot bedaren kwamen, was de rest van de klas onvindbaar.

We dwaalden verder op eigen houtje door de museumzalen, terwijl we af en toe nog nahikten en dapper probeerden niet meer naar groene dingen te kijken. Uiteindelijk moesten we zelf de weg terugzoeken naar het klooster waar we logeerden en waarvan mijn vriendin gelukkig het adres had meegenomen.

Over enkele weken is dat voorval precies vijftig jaar geleden. Nog steeds kan ik niet naar iets van malachiet kijken zonder te denken aan toen. En als iemand de term ‘evergreen’ laat vallen, zie ik meteen een grote groene klomp voor me.

Als zelfs een nogal flauw grapje zo op onze lachspieren kan werken, hoeveel vrolijkheid zit er dan niet verstopt in elk van ons? Ik neem me voor om daar nog meer naar op zoek te gaan.

(Photo by Antonino Visalli on Unsplash)