Echt leven

2 november 2025

Mijn vriendin en ik hebben het over de Odyssee en we merken hoe de gedachten en worstelingen van die oude verhaallijnen ons ook nu nog bezighouden. Schuld en spijt, hoop en verlangen.

‘Het is een voorrecht om als jongere op school al met die rijke verhalen in contact te komen’, zeg ik.

‘Dat snappen ze nog niet als ze zestien zijn’, denkt mijn vriendin.

Ze heeft gelijk. Hoe kun je de complexiteit van het leven snappen als je nog nauwelijks geleefd hebt? Maar toch. Juist aanvoelen dat er iets waardevols speelt dat je niet kunt vatten, kan heel prikkelend zijn. Soms is het genoeg om te snappen dat je iets niet snapt en daar je leven lang naar te blijven zoeken.

En dat geldt niet alleen voor Griekse en Latijnse teksten. Je leest het in de Bijbel, je ziet het in veel kunstwerken uit alle tijden. Nooit heb ik het gevoel dat ik het helemaal begrijp. Het blijft aan me trekken om verder te graven. Ik ben er altijd naar op weg.

Je voelt het in de sterke band tussen mensen die al zestig jaar met elkaar getrouwd zijn.

Je ziet het in mensen die zich onvermoeibaar voor iets inzetten.

Je leest het in onvergetelijke romans en gedichten.

Je ziet het – vluchtig – in de blik van een hert dat heel even stilstaat en dan wegschiet.

Je hoort het in gebeden en liederen van alle tijden en landen.

Er is zoveel wat we niet begrijpen. In de loop der tijden hebben veel mensen gepoogd het te vatten en uit te dragen, in een of andere vorm. We noemen hen heiligen. Of kunstenaars. Of profeten.

Want we weten hoe heilig het is. Hoe onze diepste bestemming ermee verbonden is. We blijven ons erin verdiepen, ernaar kijken en luisteren. Wij zijn er een deel van. Sterker nog, wij geven het mee vorm.

Dat is het leven in de volle diepte. Dat ook is Allerheiligen: niet loslaten wat ons heilig is.

(Otheo.be, Photo by The New York Public Library on Unsplash)