Een dood paard

25 augustus 2020

Een belangrijke reden waarom ik vele decennia geleden als een blok viel voor mijn Nederlandse echtgenoot, waren ongetwijfeld de typische uitdrukkingen die hij gebruikte. Die klonken zoveel grappiger dan die van ons. ‘Dat slaat als een lul op een drumstel’ was vele malen overtuigender dan onze variant met de tang en het varken.

In de loop der jaren maakte ik ze me eigen en zelfs een aantal van onze vrienden hebben ze opgenomen in hun standaard taalgebruik. Omgekeerd adopteerde mijn echtgenoot ook heel wat sappige Vlaamse uitdrukkingen en probeerde die met wisselend succes in Nederland te introduceren.

De uitdrukking die de laatste tijd regelmatig in onze conversaties opduikt, is die voor als je vruchteloos energie steekt in iets wat nooit iets zal opleveren. ‘Trekken aan een dood paard’, noemen ze dat in Nederland. En zo voelt het ook precies: hoe moe je je ook maakt, je komt er geen centimeter verder mee. Als je het uitspreekt, voel je de pijn al in je armen en het zweet dat over je rug loopt. Allemaal totaal zinloos.

Sinds corona lijken er in ons blikveld meer dode paarden te zijn dan voorheen. Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen dode paarden, maar toch. Initiatieven die al niet erg levensvatbaar waren, sterven nu een stille dood. Goedbedoelde gewoontes gaan roemloos ten onder. Winkels, verenigingen en acties die misschien al jaren bestonden omdat ze er nu eenmaal waren, maar die niet meer echt op actuele noden en behoeftes inspeelden, verdwijnen als sneeuw voor de zon.

In eerste instantie lijkt dat jammer. Je hebt de spontane reflex om nog een poging te doen om er nieuw leven in te blazen, for old times sake. Dan kan de uitdrukking van het dode paard helpen.

Er zijn meer dan genoeg nieuwe uitdagingen. Wellicht stoppen we beter daar onze energie in. Al blijft het jammer van al die dode paarden.

(Afb. van Rebecca Schönbrodt-Rühl via Pixabay)